Choroba von Willebranda (vWD) to najczęstsza postać dziedzicznych zaburzeń krzepnięcia u psów. Proces chorobowy jest powodowany ilościowym bądź jakościowym defektem czynnika von Willebranda (vWF) będącym niezbędnym elementem kaskady krzepnięcia krwi. Defekt vWF prowadzi do niekontrolowanych krwawień samoistnych lub w następstwie urazów. Objawy kliniczne vWD są bardzo różnorodne – od łagodnego krwawienia po zagrażający życiu ubytek krwi – i mogą być nasilane stresem emocjonalnym lub fizycznym. Typowe objawy obejmują: powtarzające się krwawienia w przewodzie pokarmowym z towarzyszącą biegunką lub bez niej; krwawienia z nosa; krwawienia po ekstrakcji zęba;krwawienia z dziąseł; krwawe wybroczyny: silne krwawienia podczas cieczki; kulawizny na skutek krwawienia śródstawowego; nadmierne krwawienia po obcięciu pazura, kopiowaniu czy pooperacyjne.
vWD dzieli się na trzy zasadnicze kategorie: typ 1, typ 2 oraz typ 3 i szereg podtypów. Typ 1 vWD jest tym najłagodniejszym i najczęstszym wariantem choroby u psów. U dobermanów prewalencja jest wysoka i sięga około 70%.
Rasy predysponowane: doberman, berneński pies pasterski, Coton de Tulear, Drentsche Patrijshond,pinczer średni, Kerry Blue terier, Kerry Blue terier, Labradoodle, Manchester Terrier, Papillon, Pembroke Welsh Corgi, pudel, wyżeł fryzyjski.
Dziedziczenie: autosomalne dominujące ze zmienną penetracją.
