Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) to choroba mięśnia sercowego. W jej przebiegu dochodzi do powiększenia i osłabienia lewej komory serca (główna komora pompująca serca), przez co serce nie jest w stanie skutecznie pompować krwi.
Jedną z ras, u których występuje kardiomiopatia rozstrzeniowa jest Dobermann. Psy dotknięte tą chorobą cierpią z powodu zastoinowej niewydolności serca. Typowym objawem DCM jest tachyarytmia komorowa, która może być rozpoznana na podstawie echokardiogramu lub elektrokardiogramu (EKG). W skrajnych przypadkach może nastąpić nagła śmierć sercowa. Analiza rodowodowa wskazuje na autosomalny dominujący sposób dziedziczenia.
Typ dziedziczenia: autosomalny dominujący ze zmienną penetracją.
U dobermanów występuje bardzo zmienna penetracja DCM, co oznacza, że psy z chorobą genetyczną mogą wykazywać bardzo łagodne objawy lub nawet nie wykazywać ich wcale.
Poza statusem genetycznym wpływ na rozwinięcie choroby mogą mieć inne czynniki, takie jak sposób odżywiania i poziom aktywności fizycznej.
Dlatego też badanie genetyczne pomaga zidentyfikować warianty związane z DCM, ale nie pozwala przewidzieć, które psy dotknięte chorobą genetyczną będą wykazywać objawy klinicznie istotne. Co więcej, mogą istnieć inne, wciąż nieznane warianty powodujące DCM w tej rasie. Nawet jeśli pies jest testowany w kierunku obu wariantów, konieczne mogą być regularne badania kardiologiczne.
Psy niosące wariant tylko DCM1, heterozygotyczne lub homozygotyczne, są 10 razy bardziej narażone na rozwój choroby niż psy bez wariantu, podczas gdy 37% psów z tym wariantem rozwinie chorobę.
Psy niosące wariant DCM2 są 21 razy bardziej narażone na zachorowanie, podczas gdy 50% psów z tym wariantem rozwinie tę chorobę.
Psy będące nosicielami obu wariantów mają największe ryzyko rozwoju DCM (30 razy), a 60% psów z obydwoma wariantami wykazuje objawy. Psy te powinny być regularnie monitorowane i badane kardiologicznie, aby w razie potrzeby można było podać leki spowalniające postęp DCM.
Test genetyczny powinien pomóc w zmniejszeniu częstości występowania znanych wariantów w rasie bez zmniejszania puli genów. Dlatego też heterozygotyczne psy noszące tylko jeden wariant (DCM1 lub DCM2) nie powinny być wykluczane z hodowli, jeśli w rodzinie nie występują problemy z sercem, ale powinny być krzyżowane tylko z psami, które są wolne od obu wariantów. Należy unikać rozmnażania homozygotycznych psów i kojarzeń nosicieli jednego wariantu z nosicielami drugiego wariantu (DCM1 z DCM2).